Wat ik als huwelijksfotograaf écht 'not done' vind

Als huwelijksfotograaf in Antwerpen kom ik op veel bijzondere plekken en ontmoet ik nog bijzonderdere mensen. Maar wat me telkens weer opvalt, is dat de manier waarop een fotograaf zich opstelt een enorme impact heeft op de beleving van een huwelijk. Daarom wil ik in deze blog een aantal dingen benoemen die ik persoonlijk écht not done vind in mijn vak. Niet uit frustratie, maar omdat ik geloof in respect, authenticiteit en échte verbinding. Mijn visie wordt niet alleen gevormd door ervaring, maar ook ondersteund door psychologisch onderzoek en inzichten van professionals.

1. Mensen uitsluiten op basis van uiterlijk

Het zou vanzelfsprekend moeten zijn, maar jammer genoeg hoor ik het nog te vaak: fotografen die koppels weigeren omdat ze "niet in het portfolio passen". Dik, dun, gespierd, tenger, wit, zwart iedereen verdient het om mooi in beeld te komen. Mooi zijn heeft niks te maken met een maat of vorm, maar met jezelf kunnen zijn. Psychologe Liesbeth Woertman zegt het treffend: “We zijn op ons mooist wanneer we samenvallen met wie we zijn.” Uit haar werk blijkt dat mensen juist aantrekkelijker worden wanneer ze zich niet druk maken over hoe ze eruitzien, maar volledig in het moment opgaan.

Bovendien blijkt uit psychologisch onderzoek (Stein, 2007) dat sociale afwijzing intense negatieve emoties oproept zoals verdriet, boosheid en schaamte. Wanneer iemand wordt uitgesloten vanwege uiterlijk, kan dat diepe sporen nalaten. Als fotograaf is het mijn taak om mensen zich welkom, veilig en gezien te laten voelen.

2. Discriminatie op basis van geaardheid

Net zo ‘not done’ is het om koppels te weren vanwege hun seksuele geaardheid of genderidentiteit. Liefde is liefde of het nu gaat om hetero, homo, bi of queer koppels. Iedereen verdient dezelfde enthousiaste inzet van de fotograaf. De World Psychiatric Association verklaarde jaren geleden al dat discriminatie op grond van geaardheid of genderidentiteit onethisch is.

Psycholoog Arnout ter Haar benadrukt dat veel professionals onbewust nog werken vanuit een heteronormatieve blik, wat zorgt voor subtiele uitsluiting. Door open communicatie, inclusieve taal en een divers portfolio te tonen, maak je expliciet duidelijk dat ieder koppel welkom is. Dit geeft klanten niet alleen vertrouwen, maar zorgt er ook voor dat ze zich veilig voelen om zichzelf te zijn.

3. Denken in traditionele "poses voor mannen en vrouwen"

Zelfs bij heterokoppels vermijd ik bewust stereotypen. Waarom moet de man altijd 'sterk' staan en de vrouw 'zacht' leunen? Die rolverdeling voelt vaak onnatuurlijk. Tijdens een shoot zeg ik liever: “Draai eens om elkaar heen,” en laat het koppel zelf beslissen wie wat doet.

Dat is geen esthetische keuze, maar een psychologisch onderbouwde: autonomie, ofwel de vrijheid om zelf keuzes te maken, is een fundamentele menselijke behoefte. Wanneer een koppel zelf mag invullen hoe ze poseren, verhoogt dat hun comfort en verbondenheid – en dat zie je terug in de beelden.

4. Van het huwelijk een Instagram-set maken

We leven in een tijd waarin alles gedeeld wordt. Begrijpelijk. Maar wanneer een fotograaf de dag vult met stories, reels en TikToks dan gaat het mis. Dan draait de dag niet meer om het koppel, maar om content. En dat is not done.

5. Ingrijpen tijdens emotionele momenten

Natuurlijk geef ik aanwijzingen bij geposeerde portretten of groepsfoto’s. Maar tijdens geloften, een eerste kus of een traantje van oma moet je als fotograaf je mond houden en je adem inhouden. Te veel fotografen proberen zelfs die momenten te regisseren. Dat haalt mensen uit het moment en doet afbreuk aan de echtheid ervan.

Onderzoek binnen de positieve psychologie toont aan dat mensen gelukkiger zijn wanneer ze zich autonoom voelen wanneer ze het gevoel hebben dat ze zélf aan het roer staan. Als fotograaf moet je dus vooral volgen, niet leiden. Laat het moment het moment zijn.

6. Doorklikken zonder te kijken

Met digitale camera’s kunnen we eindeloos foto’s nemen. Maar dat wil niet zeggen dat we het ook móeten doen. Ik geloof dat fotografie 80% kijken en 20% klikken is. Sommige fotografen drukken honderden keren per uur af en hopen dat er iets bruikbaars tussen zit.

De ‘oude garde’ werkte met filmrolletjes en móest dus goed kijken. En weet je? Ze leerden anticiperen. Die vaardigheid kijken, voelen, aanvoelen leidt tot betere beelden.

Fstoppers wijst op het feit dat minder klikken leidt tot meer bewustzijn. Fotografen raken in een soort flow state waarin intuïtie, observatie en timing samenkomen.

7. De omstandigheden de schuld geven

Niet elk huwelijk vindt plaats op een Toscaanse heuvel met gouden zonlicht. Soms regent het. Soms is het feest in een sporthal. Dat is geen probleem tenzij jij als fotograaf denkt dat dat een excuus is voor minder goeie beelden.

Creatieve professionals hebben geleerd om beperkingen om te buigen tot kracht. Onderzoek naar innovatie toont aan dat beperkingen creativiteit kunnen stimuleren. Dus geen klaagzang over het weer. Zoek dat ene raamlicht. Dat knusse hoekje. Die blik van het koppel. Dáár zit de schoonheid.

Conclusie

Als huwelijksfotograaf ben je meer dan iemand met een camera. Je bent een vertrouwenspersoon, een stille getuige, een verhalenverteller. Wat not done is, heeft voor mij altijd te maken met één ding: respect. Voor mensen. Voor het moment. Voor de liefde.

De mooiste beelden ontstaan wanneer mensen zich vrij, veilig en zichzelf voelen. Dat kan alleen als jij als fotograaf ruimte geeft aan hun verhaal en niet jouw eigen script oplegt.

Bronnen

• Woertman, L. (2020). Psychologie van het uiterlijk.

• Stein, S. J. (2007). The Psychology of Social Rejection. APA Journals.

• Irish, M. (2020). Universiteit van Sydney. Memory & Attention Research.

• Ryan, R. M. & Deci, E. L. (2000). Self-Determination Theory and the Facilitation of Intrinsic Motivation, Social Development, and Well-Being. American Psychologist.

• Fstoppers (2022). Why Old-School Photographers Took Better Photos.

• Stokes, P. D. (2006). Creativity from Constraints: The Psychology of Breakthrough.